پر لطیف من
محبوب من! تو را به عشقی که بین ما بوده، به خاطر سعادتی که در این اتاق شریک آن بوده ایم، به خاطر سعادتی که در قلب ما به وجود آمده و به خاطر آینده ای که ممکن است در انتظار ما باشد، برای ناکامی ها و محرومیت های ما، آرزوها، خطاها و غم و اندوه و گناهان مرا ببخش. و برای یک دقیقه دیگر هم که باشد، ، مرا یک بار دیگر دوست بدار...
ما در منزل کوچکی که فقط گنجایش خودمان و یک کلفت را بیش نداشت زندگی می کردیم و اوا آن را مانند یک ماشین بسته بندی شده نگاه میداشت؛ پاک و تمیز، مرتب و منظم. رفقای اوا حسرت زندگی پاک و جمع و جور ما را میخورند.خانه داری و مادری در زن مادر ذاتی و غیر قابل انکار بود. او خدای نظم و ترتیب و عقل و کیاست بود. ولی برای او هنر یک فرض موهوم، عشق یک امر غیر ممکن و زیبایی یک صفت بی فایده بود.
چرا خدایان ما را در تاریکی ها رها میکنند تا از طریق نور و حیات زندگی منحرف گردیم و کورکورانه در ظلمت دست و پا بزنیم و با ناکامی دوست بداریم، آخر هم بدون نتیجه این عالم را ترک کنیم.
بله این خدا، این سرنوشت، کجاست که هرچه او را جستجو میکنیم نمی یابیم؟ کی؟چه وقت این خدا خواهد فهمید مادامی که خود را پنهان کند ما بندگان فانی هرگز قدرت یافتن او را نداریم!
این نظام مخفی و پنهان و نادیدنی،مسخره ای بیش نیست و من که بنده ی ناچیزی بیش نیستم آن را لایق مقام خداوند نمی دانم.
ماویس گفت: « ناموس زن محراب زندگی اوست و هر که به آن توهین کند سزاوار مرگ است.»
من در یک لباس فاخر و طلایی ممکن نیست تو را بیش از این دوست بدارم، تمام جواهرات دنیا نمی تواند در زیبایی و شدت عشق من به تو بیفزاید و با مجلل ترین سفره ها و یا شامی که ما در اینجا صرف میکنیم مقابله کند. و اگر اینقدر تو صدای مرا دوست داری، حتی بیش از عشق من، بیش از جسم من، من حاضرم که فقط آواز باشم، صدا باشم و آن قدر برای تو بخوانم که تو را در آواز خود غرق کنم.
بلاخره زندگی قمار است، ماجراست، انسان یا می برد یا می بازد. زندگی مثل معرکه ایست که پایان ندارد . وقتی که صدای یک نفر کم کم ضعیف و خاموش شد ، صدای دیگری جوان تر و قوی تر رشته داستان را در درست میگیرد و ادامه میدهد.
در نامه ای عاشقانه زنی به یک نفر از نوابغ می نویسد: با اینکه از عظمت افتخار تو بر خود می بالم ولی بیشتر بدان ها حسد میبرم تا به شخص خودت!
