جز از کل-قسمت ششم

حالا دوست داشتنی هایی از جاسبر:

 

یه چیز و به من بگو مارتی، این همه فکر کردن به مرگ تو رو کجا برده؟

 به گور پدرم بخندم اگه بدونم...

جاسبر میگه تو فیلسوفی هستی که انقدر فکر کرده که به گوشه رونده شده...

 این و میگه؟

راجع به اون گوشه بهم بگو. چه جوریه؟ چطور رفتی اونجا؟ فکر میکنی چی میتونه بیاردت بیرون؟

خلاصه میگم، چون آدم ها انقدر فانی بودن خودشون و انکار میکنن که تبدیل میشن به ماشین های معنا. نمی تونم به هیچ چیز فراطبیعی باور داشته باشم، چون فکر میکنم خودم اونها رو به خاطر میل مذبوحانه ام به خاص بودن و بقا جعل کردم.

شاید به خاطر اینه که تو هیچوقت تجارت عرفانی نداشتی؟

گفتم داشته، یه بار تمام عرفانات جهان رو همزمان دیده، ولی هیچوقت دنبالش رو نگرفته.

پدرم گفت: پس ماهیت گوشه رو فهمیدی؟ وقتی آدمها مدام برای انکار مرگ معنا خلق میکنن چطور میتونم بفهمم خودم اون تجربه رو جعل نکردم؟ نمیتونم مطمئن باشم پس پیش فرضم اینه که خودم اون تجربه رو جعل کردم.

پس تو هیچوقت روحت رو جدی نگرفتی؟

راجع به روح با من حرف نزن، من بهش اعتقاد ندارم، جاسبر هم نداره.

راستش نمیتونستم تصمیم قاطعی راجع بهش بگیرم. بابا راست میگفت، روح جاودان تو کتم نمیرفت. به نظرم در مورد تاریخ انقضایش اغراق شده بود، در عوض به روح فانی اعتقاد داشتم، روحی که از زمان تولد همراه جسم بی وقفه فرسوده میشه و همراه جسم میمیره. هرچقدر این نظریه ام ضعف داشته باشد به نظرم خیلی عالی می آید و کاری هم ندارم بقیه چه میگویند.

ببین مارتی ولش کن، ذهنی رو که میخواد معماهای جهان رو حل کنه رهاش کن، تموم شد تو باختی.

بابا با بی حالی گفت: نه تو ببین تری، اگه من غلط زندگی کردم، اگه گند زدم و بازم میزنم، فکر میکنم حفظ وضعیت فعلی وجود پر ضعفم خیلی خیلی کمتر تراژدیکه تا اینکه بخوام خودم رو دقیقه آخر تغییر بدم. نمیخوام مرد در حال مرگی باشم که 5 ثانیه قبل از مرگ زندگی رو یاد میگیره. من از مسخره بودن خودم راضی ام و نمیخوام زندگیم تبدیل به یه تراژدی بشه.... خیلی ممنون.

  

احتمالا تا حالا فهمیدی که اگه افکار شجاعانه داشته باشی بدون نگاه کردن میری وسط خیابون و اگه افکار سادیستی و پست داشته باشی، هربار که کسی بخواد بشینه صندلی رو از زیرش میکشی بیرون. تو چیزی هستی که فکر میکنی. پس اگه نمیخوای شبیه پدرت بشی نباید با فکر کردن خودت رو به یه گوشه ببری، باید با تفکر خودت و ببری به یه فضای باز. تنها راهش هم اینه که از اینکه ندونی چی درسته چی غلط لذت ببری، تن به بازی زندگی بده و سعی نکن از قانون هاش سر دربیاری، زندگی رو قضاوت نکن، فکر انتقام نباش. یادت باشه آدمهای روزه دار زنده میمونن ولی آدمهای گرسنه میمیرن. موقعی که خیالاتت فرو میریزه بخند، و از همه مهم تر همیشه قدر لحظه لحظه اقامتت رو تو این جهنم بدون....

جز از کل-قسمت پنجم

از حرفهای مارتین تا جاسبر:

 

گاهی وارد خلسه ای رویاوار میشوم که احساس میکنم تمام نیروهای متضاد دنیا ناگهان و بی دلیل اعلام آتش بس میکنند و در هم می آمیزند، تا اینکه احساس میکنم بخشی از خلقت لای دندانم گیر کرده. دارم در خیابان قدم میزنم، و یا آدرس سایت های مستهجن را از حافظه کامپیوترم پاک میکنم، که ناگهان مهی طلایی رنگ احاطه ام میکند. دوره از فرا آگاهی که طی آن منِ مال من تبدیل به مایِ مال ما میشد، جایی که ما، یا من و یک ابر است یا من و یک درخت و بعضی اوقات من و یک طلوع، یا من و افق، ولی به ندرت هم من و کره و من و مینای دندان پریده. چطور میتوانستم اینها را برایش توضیح بدهم؟ تلاش برای فهمیدن ایده های غیرقابل فهم، خطر بیش از اندازه ساده شدن را در پی دارد و هیجانی بنیانی را هیجانی بی ارزش جلوه میدهد. و اصلا از این توهمات غیرقابل فهم جذاب چه میخواهد بفهمد؟ ممکن است خیلی سریع نتیجه گیری کند که من با جهان به هماهنگی رسیدم و بقیه نرسیدند، مثل اینکه پدرم یکبار گفت لحظات آگاهی کیهانی صرفا واکنش طبیعی ما هستند به آگاهی ناگهانی ناخودآگاه ما نسبت به فانی بودنمان. اتفاقا حس یگانگی بزرگترین دلیل است برای اثبات انفصال وجود. چه کسی میداند؟ چون احساس میکنند ادراکاتی از حقیقت مطلق هستند دلیل نمیشود که وجود داشته باشند، منظورم این است که اگر به یکی از حواس اعتماد نداشته باشی نباید به هیچکدام اعتماد کنی. هیچ دلیلی ندارد که حس ششم به اندازه بویایی یا بینایی گمراه کننده نباشد... الهامات مستقیم به همان اندازه که نیرومندند غیرقابل اعتمادند...  

 

 روابط من به دو دسته تقسیم میشن، یا من طرف رو دوست دارم و طرف من و دوست نداره، یا طرف من و دوست داره ولی قدش از ننه بزرگم هم کوتاه تره. بیچاره انوک، نمیتوانست تحمل کند برای ابد مجرد بماند، و نمیتوانست تحمل کند که نمیتواند تحمل کند. عشق وسوسه اش میکرد ولی از زندگیش غایب بود و تمام تلاشش را میکرد به این نتیجه نرسد که سه هشتم از هشتاد سال شکست را پشت سر گذاشته. از پیوستن به گروه زنان مجردی که تمام فکر و ذکرشان این بود که سعی کنند تمام فکر و ذکرشان وسواس مجرد بودن نباشد، احساس حقارت میکرد. ولی نمیتوانست در برابر وسوسه وسواس مقاومت کند. سی سالگی را پشت سر گذاشته بود و مجرد بود. ولی مسئله ساعت بیولوژیک نبود، مسئله تیک تاک ساعتی دیگر بود، ساعت بزرگ. طبق توصیه حکما در عمق وجود خودش دنبال جواب میگشت، ولی به یک علت واحد نمی رسید. و اینگونه نبود که در یک دور باطل اسیر باشد، بلکه در الگویی از دوایر باطل متصل بهم گرفتار شده بود. در یکی از این دایره ها، همیشه آدم اشتباه را انتخاب میکرد. یا بچه پولدار عوضی بورژوآ یا صرفا عوضی، و یا اغلب اوقات یک مرد کودک. مدتی به نظر میرسید فقط با انواع و اقسام مرد کودک ها قرار میگذارد، همچنین این عادت را داشت که زنی دیگر باشد، نه زن اصلی. از آن دسته زنهایی بود که مردها ازشان خوششان می آمد اما نه برای رابطه جدی و پایدار، بیشتر پسر بود تا دختر، من روانشناسی پشتش را نمیدانم ولی شواهد نامعتبر اثبات این قضیه اند. بیشتر از اندازه این را میخواست، ولی چون هیچکس مطمئن نیست راه حل چیست، تنها راه مقابله ای که با این نیروی مرموز باقی می ماند این بود که تظاهر کنی چیزی را که از ته دل میخواهی نمی خواهی...

  

ممنونم، من تشویق و تحسین شما را میپذیرم، شما طمع دارید تا از زندانهایتان فرار کنید و فکر میکنید که من با ثروتمند کردن شما در حقیقت آزادتان کرده ام.به هیچ عنوان، من فقط اجازه دادم از سلولتان بیایید بیرون و وارد راهرو شوید، زندان هنوز وجود دارد، زندانی که نمیدانید تا چه حد به آن عشق می ورزید. خیلی خب بیایید درباره نسبت من درباره سندرم نفرت از آدمهای موفق صحبت کنیم، بهتر است درباره این مسئله غامض صریح حرف بزنیم، ببینید عوضی ها سرم را قطع نکنید، الان دوستم دارید ولی فردا از من متنفر خواهید شد. شما خودتان را میشناسید ولی در حقیقت نمی شناسید، برای همین است که میخواهم تمرینی غیرعادی به ملتمان پیشنهاد بدهم، تمرین دوست داشته من برای همیشه. با این معنا میخواهم مطلبی را اعلام کنم، خدای من تمام زندگی من برای این بوده که به این لحظه برسم، البته پنج دقیقه قبل رفتم توالت و زندگی من برای رسیدن به آن لحظه هم بود. ولی گوش کنید من میخواهم نماینده مجلس سنا شوم، درست است استرالیا. من استعدادهای هدر رفته ام را به شما می دهم، توانایی های بر باد رفته ام را. من همیشه هستی پستی داشته ام، و حالا آن را به شما پیشکش میکنم، میخواهم عضوی از کارناوال دهشتناکمان باشم، شوخی مسخره اشتراکی مان، میخواهم بروم بین بقیه خوک ها. چرا نروم؟ من بیکارم و سناتور بودن هم به خوبی و بدی بقیه مشاغل است، نیست؟ خودتان هم میدانید که من عضو هیچ حزبی نیستم، من نماینده ای مستقل هستم، من با شما صادق خواهم بود. به نظر من سیاستمداران یک مشت زخم پر از چرک هستند، وقتی به سیاستمداران کشورمان استرالیا نگاه میکنم باورم نمیشود این موجودات غیرقابل تحمل واقعا انتخاب شده اند. پس چه میتوانیم در مورد دموکراسی بگوییم جز اینکه نظامی است که نمیتواند کاری کند که مردم مسئولیت دروغ هایشان را بپذیرند. حامیان این نظام کارآمد میگویند خب موقع رای گیری حسابشان را برسید. ولی چطور میتوانیم این کار را بکنیم وقتی رقیب انتخاباتی یک احمق بیشرف غیرقابل انتخاب دیگری است و مجبوریم دندان قروچه کنان باز هم به یک دروغگوی دیگری رای بدهیم. بدترین چیز آتئیست بودن این است که براساس اعتقادات نداشته ام میدانم که تمام این بی پدرها عقوبتی در دنیای دیگر نخواهند دید، تمامشان قسر در خواهند رفت. این خیلی ناراحت کننده است، هرچه را بکاری درو نمیکنی، هرچه را بکاری همانجایی که کاشتی باقی می ماند. حواستان به من است؟ مایه حیرت است که ما از نمایندگان منتخبمان انتظارات زیادی داریم.  از من زیاد توقع نداشته باشید، من اشتباه پشت اشتباه میکنم، یکی از یکی ابلهانه تر. ولی لازم است بدانید موضع من در مسائل مناقشه برانگیز چیست تا بدانید چه کار مسخره ای در قبالش انجام خواهم داد. خب من مطمئنا دست راستی نیستم، برایم مهم نیست دگرباش ها ازدواج میکنند یا طلاق میگیرند، نه اینکه حقوقی برایشان قائل نباشم، من فقط مخالف عبارت ارزشهای خانوادگی هستم. درواقع هروقت کسی میگوید ارزشهای خانوادگی احساس میکنم یکی به من توهین کرده... این آدمهای دست چپی نگران از همه چیز حاضرند هرکاری برای آدمهای محروم از امتیازات انجام بدهند، البته به جز یک کار، اینکه از خودشان مایه بگذارند. میبینید من چپ هستم نه راست، من آدم عادی هستم که هرشب با احساس گناه به رختخواب میروم، چرا نباید بروم؟ همین امشب هشتصد میلیون نفر گرسنه میخوابند. بسیار خب برای مدتی قبول دارم که نقش ما به عنوان مصرف کنندگانی اسراف کار به نفعمان تمام شد، لاغر شدیم، خیلی از ما پروتز کردیم، خلاصه خوش قیافه تر شدیم ولی حالا چاقتر و سرطانی تر از همیشه هستیم. پس که چی؟ دنیا دارد گرمتر می شود، یخ های قطبی دارد آب میشود، چرا؟ چون انسان به طبیعت میگوید هی، آینده مطئن در گرو داشتن شغل است. این تنها چیزی است که برایش برنامه ریزی کرده ایم، حاضریم به هر قیمتی این هدف را دنبال کنیم حتی اگر به شکلی پارادوکسیکال این کارمان به قیمت نابودی محل کارمان تمام شود. انسان میگوید صنعت و اقتصاد و مشاغل را قربانی کنی؟ برای چه؟نسل های آینده؟ من حتی آنها را نمیشناسم. یک چیزی بهتان میگویم، مجانی، خجالت میکشم از این که گونه ما با فداکاری هایش به مرتبه ای والا رسیده مشغول قربانی کردن همه چیز به پای اهدافی اشتباه است و کم کم دارد تبدیل میشود به موجودی که موقع دوش گرفتن موهایش را سشوآر میکشد. من متاسفم که بعد از گذشتن سه چهارم از این تراژدی خودخواسته به دنیا آمده ام، نه در انتهایش.حالم از تماشای اسلوموشن این تراژدی بهم میخورد. بقیه سیارات مشکل ما را ندارند، زیادی به خورشیدشان نزدیکند. دلیل اینکه موجودی از سیارات دیگر به ملاقات ما نمی آید این نیست که وجود ندارد، نمیخواهند با ما آشنا شوند. ما احمق های دهکده تمام کهکشانها هستیم، در شبهای ساکت میتوانید صدای خنده شان را بشنوید، به چه میخندند؟ بگذارید یکجور دیگر بگویم، بشر مثل آدمی است که در شلوار خودش خرابکاری کرده و دوره افتاده و میگوید این پیراهن جدیدم قشنگ است؟ منظورم چیست؟ میخواهم به شما بفهمانم من طرفدار محیط زیست هستم، دوست ندارم در یک پاتیل پر از ادرار جوشان زندگی کنم، باور کنید هیچ سیاستی در بقا نیست، برای همین است که من غیر سیاسی میخواهم وارد عالم سیاست بشوم. ولی من بی نقض نیستم، به من بگویید چرا دچار این بیماری آمریکایی شدیم و انتظار داریم سیاستمداران به پاکی رواهب باشند؟

بگذارید خیالتان را راحت کنم، اگر پیش بیاید که بتوانم با یک کارآموز یا همسر یک همکار روی هم بریزم، یک لحظه هم درنگ نمیکنم. قسر در رفتن برای من به این معنا نیست که کسی نفهمد. خب من هیچ چیز را منکر نمیشوم، همه چیز را قبول میکنم... میخواهم تمام رقابت های کثیف انتخاباتی را بی معنا کنم، چرا روی آدمی که سرتاپا پوشیده از گل است خاک بپاشیم؟ ... من به جنگ اعتقاد ندارم ولی به دهشت هایش چرا، من به چشم در برابر چشم اعتقاد ندارم ولی به یک گونی اسکناس در برابر یک چشم چرا، من به آموزش تحقیر جنسی در مدارس باوردارم

 

 تک تک مردم استرالیا باید با این حقیقت کنار می آمدند که مرگ مشکلی فایق نیامدنی است که  با تولید مثل خستگی ناپذیر حل نخواهد شد،... همینطور با زنجیر کردن خودمان به یکی از خدایان با فهرستی طولانی از چیزهایی که دوست نداریم.

جز از کل- قسمت چهارم

دوست داشتنی های من :

 

دارم به ونگوگ فکر میکنم. وقتی در جوانی از کار اخراج شد ، نوشت: وقتی یک سیب رسیده باشد حتی یک نسیم هم میتواند آن را از شاخه بیندازد. عشق هم یک چنین چیزی است. عشق درونم وجود داشت و اتفاقی بر سر او ریخت. این را میگویم چون لعنتی فهمیده دوستش دارم، دوستش دارم ولی ازش خوشم نمی آید. عاشق دختری هستم که ازش خوشم نمی آید. این هم از عشقت. این نشان میدهد که عشق ربطی به طرف مقابل ندارد، و آن چیزی که درونت هست اهمیت دارد. برای همین است که مردها ماشین، کوه،گربه یا عضلات شکمشان را دوست دارند. برای همین است که ما عاشق حرامزاده ها و پتیاره های بی احساس می شویم ...

 

ببخشید که چه فرداهای وحشتناکی با هم خواهیم داشت، چه اقبال غیر منصفانه ای باعث شد روح تو به بدن پسر من حلول کند. پسرم، پدرت از کارافتاده تنهای عشق است. به تو یاد خواهم داد چطور با چشم بسته معنای تمام چهره های سردرگم را درک کنی، و اینکه هرگاه کسی گفت نسل تو، چطور چهره درهم بکشانی. به تو یاد میدهم از دشمنانت شیطان نسازی و وقتی گله آدمها به قصد بلعیدنت آمدند خودت را بدمزه ترین خوردنی روی زمین نشان بدهی. به تو یاد می دهم با دهان بسته فریاد بزنی و شادی بدزدی و تنها شادی حقیقی آواز خواندن برای خود با صدای گرفته است. و به تو خواهم آموخت هرگز نباید در یک رستوران خالی غذا بخوری و نباید وقتی احتمال باران هست پنجره های قلبت را باز کنی. و وقتی عضوی لازم قطع میشود برجایش نشانه قطع شدن باقی میماند. به تو یاد خواهم داد چطور بفهمی چیزی از کف رفته، ما خواهیم رفت. برمیگردیم به خانه، استرالیا. و به تو یاد خواهم داد وقتی چیزی غافلگیرت کرد انقدر زنده میمانی که دوباره بررسی کنی. هرگز نمی توانی از چنین چیزی کاملا مطمئن باشی.

  

هرکس که برای اولین بار شناخت خود را برابر با تغییر گرفته، هیچ احترامی برای ضعف بشر قایل نیست و باید پیدا شود و انقدر کتک بخورد تا بمیرد. به شما دلیلش را میگویم، انوک مشکلات ما را پیدا و موکد میکرد ولی هیچ راه حلی برای رفعشان ارائه نمیداد. عملاً نمیدانستیم چه غلطی باید بکنیم، بنابراین به لطف انوک نه تنها باید با باغ وحش لیز مشکلات پیشین مان دست و پنجه نرم می کردیم، بلکه آگاهی ترسناکمان از آنها هم به درونمان رسوخ کرده بود. خب همین هم منجر به مشکلات جدید می شد.

 

تا آن لحظه تا این حد به آینده ام بدبین نشده بودم. فکر کنم از دست دادن معصومیت همین است، اولین باری که با حصار محدود توانایی های بالقوه ات روبرو میشوی...

  

مردم همیشه شکایت میکنن چرا کفش ندارن، تا اینکه یک روز آدمی و میبنن که پا نداره، و بعد غر میزنن که چرا ویلچر اتوماتیک ندارن. چرا؟ چی باعث میشه که به طور ناخودآگاه خودشون رو از یه سیستم ملال آور به یکی دیگه پرت کنن. چرا اراده فقط معطوف به جزئیاته و نه به کلیات؟ چرا به جای کجا باید کار کنم نمیگیم چرا باید کار کنم؟ چرا به جای چرا باید تشکیل خانواده بدم میگیم کی باید تشکیل خانواده بدم؟ چرا ناگهان تغییر کشور نمیدیم؟ چرا همه فرانسوی ها نمیرن اتیوپی و بعد اتیوپی ها برن انگلستان و همه انگلیسی ها برن کارائیب؟ و به همین ترتیب تا بلاخره زمین رو به همون شکلی که باید با هم قسمت کنیم؟ و از شر وفاداری شرم آور و خودخواهانه و سفاکانه و متعصبانه نسبت به خاک خلاص بشیم؟ چرا اراده حروم موجودی میشه که انتخاب های بیشماری داره ولی تظاهر به داشتن فقط یک یا دو انتخاب میکنه؟ گوش کن، آدمها شبیه زانویی میمونن که یه چکش کوچولوی لاستیکی بهشون میخوره، نیچه یه چکش بود، شوپنهاور یه چکش بود، داروین یه چکش بود، من نمیخوام چکش باشم چون نمیدونم زانو چه واکنشی نشون میده، دونستنش هم ملال آوره. این رو میدونم چون میدونم که مردم اعتقاد دارن، مردم به اعتقاداتشون افتخار میکنن، این غرور لو شون میده، این غرور غرور مالکیته، من شهود داشتم و متوجه شدم تمام بینش ها چیزی جز سر و صدا نیستن، من تصویر رو دیدم، صدا شنیدم، بو حس کردم، ولی نادیده اشون گرفتم، همون طور که از این به بعدها نادیده میگیرمشون. من این راز و رمزها رو نادیده میگیرم چون میشناسمشون، من بیشتر از خیلی آدمها دیدم ولی اونها باور دارن و من نه! اونوقت چرا من باور ندارم؟ بخاطر اینکه من میتونم فرآیند موجود رو ببینم، این اتفاق زمانی میفته که مردم مرگ رو میبینن، یعنی همیشه. اونا مرگ و میبنن ولی فکر میکنن روشنایی دیدن، این برای منم اتفاق میفته. وقتی ته دلم احساس میکنم دنیا معنایی داره میدونم که این معنا در حقیقت مرگه. ولی چون دوست ندارن مرگ رو توی روز روشن ببینن، ذهن هم توطئه میکنه و میگه گوش کن، نگران نباش، تو موجود ویژه ای هستی، تو معنا داری، دنیا معنا داره، حسش نمیکنی؟ ولی من هنوز مرگ رو میبینم و حسش میکنم. باز هم ذهنم میگه به مرگ فکر نکن، لالالا... تو همیشه زیبا و ویژه باقی میمونی و هیچوقت نمی میری،هیچوقت، هیچوقت،هیچوقت...

 

جز از کل- قسمت سوم

برگزیده های دوست داشتنی من: 

 

من با این نظریه که میگوید بیماری ساخته و پرداخته ذهن است موافق نیستم، هربار که کسی این را به من میگوید و تقصیر بیماری را گردن ذهن من می اندازد، یاد یکی از زشت ترین و خشن ترین و بی رحمانه ترین افکارم در فهرست افکار زشت و بیرحمانه و خشنم می افتم. فکر میکنم امیدوارم تو را در مراسم تدفین بچه ات ببینم و ازت بپرسم چطور دختر شش ساله ات خودش باعث شد سرطان خون بگیرد؟ فکر قشنگی نیست فقط میخواستم بفهمی چقدر از این طرز تفکرت بیزارم.

پیری برای این نظریه پردازها معنا ندارد. فکر میکنند ماده به خاطر اینکه افسرده است فاسد میشود.

 مشکل مردم این است که به قدری عاشق باورهایشان هستند که تمام الهاماتشان یا باید قطعی و جامع باشد یا هیچ. نمیتوانند این احتمال را قبول کنند که حقیقتشان شاید فقط عنصری از حقیقت را در خود داشته باشد.  پس شاید این احتمال وجود داشته باشد که بعضی بیماریها زاده ذهن باشند و از آنجایی که آدم هرچقدر هم بدبخت شود باز هم دنبال بدبختی میگردد، حتی آمادگی داشتم دنبال عاملی ماورالطبیعی برای اوضاع رو به وخامت جسمانی ام بگردم.

وقتی درد داری و در رختخواب افتاده ای، تشخیص دادن مرضی که دچارش شده ای به تو حس آرامش میدهد. باعث میشود بخشی از توهم قدرت برگردد. ولی اگر دانشت از پیچیدگی های بدن انسان به اندازه اطلاعاتت از موتور هواپیما باشد باید خلاقیت به خرج بدهی.

 

احساس میکنم یه جای زندگیم راه رو غلط رفتم، ولی انقدر جلو رفتم که دیگه انرژی برگشت ندارم. خواهش میکنم این یادت بمونه مارتین، اگه فهمیدی مسیر رو اشتباه رفتی ، هیچوقت برای برگشت دیر نیست، حتی اگه برگشتن ده سال هم طول بکشه باید برگردی. نگو راه برگشت طولانیه و تاریک، نترس از اینکه هیچ چیز به دست نیاری...

 

من بخاطر ترس با پدرت ازدواج کردم، به خاطر ترس باهاش موندم. حکمفرمای زندگی من ترس بوده، من زن شجاعی نیستم، خیلی بده آدم برسه انتهای زندگیش و بفهمه شجاع نیست.

 

احمقانه است فکر میکنیم خداوند وقتی فقط صدای افکارمان را میشنود که او را به اسم صدا میزنیم و نه وقتی که مشغول افکار پلید روزمره مان هستیم... معنای ایمان برای ما اینست که تا وقتی خالق را به اسم صدا نزنیم به زمزمه های ما گوش نمی کند.

 

من دارم تغییر میکنم، شخصیت آدم قابل تغییر است؟ یک موجود جاودان را تصور کنید، از فکر کردن به اینکه ممکن است طی قرنها همان گندهای همیشگی را بزند حال آدم بهم میخورد... مطمئنا ما ظرفیت زیادی برای تغییر داریم، ولی هشتاد سال فرصت زیادی نیست. باید زود همه چیز را یاد گرفت، باید ابدیت را در چند دهه جا کرد...

 

امروز از کنار یک گدا رد شدم، چنان از ریخت افتاده که صرفا یک نیم تنه بود که فنجانی را تکان میداد. واقعا این من بودم که صد فرانک به او دادم و گفتم بقیه روز استراحت کند. من نبودم، دقیقا خود من نبودم، یکی از نفوس من بود، یکی از هزاران. بعضی هاشان به من میخندند، بعضی از شدت هیجان ناخن میجوند، و بعضی حتی لایق تمسخرم هم نمیدانند. اینجوری هستند این هزاران، بعضی فرزند هستند و بعضی والد، برای همین هست که هر مردی پدر و فرزند خودش هم هست. در گذر سالها یاد میگیری چطور نفوس را مثل سلولهای مرده از خود بتکانی، بعضی وقتها از تو بیرون می آیند و برای خودشان راه می افتند. بله من دارم تغییر میکنم، تغییر زمانی است که نفوس جدید به پیش زمینه می آیند و بقیه به منازلی فراموش شده عقب می نشینند. شاید تعریف کامل زندگی کردن این باشد که تمام شهروندان تالار نفوس تو را با خود به گردش ببرند، فرمانده عاشق ترسو، مردم گریز، جنگجو، کشیش، پاسدار اخلاق، عاشق زندگی، متنفر از زندگی،احمق،قاضی هیئت منصفه،جلاد، تا در لحظه مرگ همه راضی باشند. حتی اگر یکی از نفوس صرفا ناظر یا توریست باشد زندگی کامل نیست.

 

جز از کل- قسمت دوم

برگزیده های دوست داشتنی از مارتین :

بعد از منبرهایی که درباره جرم و جنایت برای تری رفته بودم چطور میتوانستم چنین کاری بکنم؟! این کار دورویی نبود، حالا اگر دورویی هم بود چه؟ دورو بودن چیز خیلی وحشتناکی است؟ دورویی نشانه انعطاف شخصیت نیست؟ اگر روی اصول خودت پافشاری کنی تبدیل نمیشوی به آدمی خشک با ذهنی بسته؟ بله،من اصول دارم.ولی خب که چه؟ یعنی نباید تا آخر عمر هیچ انعطافی از خودم نشان بدهم؟ من اصولم را ناخودآگاه انتخاب کردم تا سلوکم را رهبری کنم، ولی آدم نمیتواند ذهن خودآگاهش را وادار کند تا بر ناخودآگاهش فایق بیاید؟ اصلا این وسط رئیس کیست؟ میتوانم به خود جوانم اعتماد کنم که یکسری معیار را تا آخر عمر به من دیکته کند؟ این احتمال وجود ندارد که درباره همه چیز اشتباه کرده باشم؟ چرا باید خود را پایبند افکار مغزم کنم؟ همین الان فقط به خاطر پول مشغول فلسفه بافی نیستم؟ برای چه فلسفه بافی نکنم؟ مگر ذهن منطقی ارمغان تکامل نیست؟ اگر مرغ ذهن منطقی داشت خوشحال تر نبود؟ آن موقع ممکن بود به آدم بگوید ممکنه لطفا دیگه سرم رو قطع نکنی تا ببینی بدون سر هم میتوانم بدوم یا نه؟ این کار چه مدت دیگه میخواد سرت رو گرم کنه؟

 

به بلند پرسیدن ادامه دادم. مردم زیادی به خودشون اعتماد دارن. به چیزی که به نظرشون حقیقته اجازه میدن به زندگیشون حکمرانی کنه و اگه من دست به کار بشم راهی پیدا کنم زندگیم تحت کنترل خودم باشه بلاخره کنترل از دستم خارج میشه. چون چیزی که برای اون عزم کردم، حقیقت شخصی خودم، بلاخره تبدیل به حکمفرما میشه و من بدل میشم به خدمتکارش. و چطور میتونم آزادانه تکامل پیدا کنم وقتی خودم رو به دست یک حکمران سپردم؟ هر حکمرانی، حتی اگه اون حکمران خودم باشم...

 

 

وقتی در میانه بحران شخصی در شهر ول میگردی، چهره آدمها کیفیتی به غایت بیرحم و بی تفاوت پیدا میکند. خیلی افسرده کننده است اینکه هیچکس نمی ایستد تا دستت را بگیرد...

 

رویای یک آدم لنگر آدم دیگری است. یکی شنا میکند، یکی دیگر غرق میشود و در همان استخر شناگر توهین مضاعف ... همان لحظه متوجه شدم تفکر درباره معانی یک عمل در میانه همان عمل کار درستی نیست.

 

هرچند وقتی کسی تو را به حدی احتیاج دارد که صرف وجودت نقش یک عامل حیاتبخش را بازی میکند اعتماد به نفست قوی میشود. ولی جاسبر میدانی نابود شدن آرام کسی که دوستش داری چه حسی دارد؟ آن هم جلوی چشمت؟ تا حالا تلاش کرده ای توی بارانی شدید یک نفر را آن طرف خیابان تشخیص بدهی؟ مثل همین است...

جز از کل- قسمت اول

برگزیده های دوست داشتنی حرفهای مارتین:

درست لب صخره ایستادم،فکر کردم اگر کارولین نئشه ام رو ببیند جیغ زنان خواهد گفت من این لاشه له و لورده را دوست داشتم. ارتفاع ترسناک را نگاه کردم و دلم ریخت، و تمام مفاصلم قفل شد و این فکر وحشتناک به سرم زد:" شاید تو زندگی رو به تنهایی تجربه میکنی، میتوانی هرچقدر دوست داری به یک آدم دیگر نزدیک شوی ولی همیشه بخشی از خودت و وجودت هست که غیرقابل ارتباط است.تنها می میری،تجربه مختص خودت است، شاید چند تا تماشاگر داشته باشی که دوستت داشته باشند،ولی انزوایت از تولد تا مرگ رسوخ ناپذیر است. اگر مرگ همان تنهایی باشد منتها برای ابد چه؟! تنهایی بی رحم،ابدی و بی امکان ارتباط... ما نمیدانیم مرگ چیست، شاید همین باشد!

 

هری وست گفت: پس نکردی هان؟ فکر میکنی حتما باید به زمین گرم بخوری تا جون خودت رو بگیری؟ خب بگذار یه چیزی بهت بگم، که بیخود وقتت رو تلف نکنی. یاس قعر نداره، تو هیچوقت به انتهاش نمی رسی، و برای همینه که من میدونم تو هیچوقت همچین کاری نمیکنی، تو این کاره نیستی. ببین، کسایی که برای زندگی و خانواده و از این جور چیزها ارزش قائلن اولین آدمایی هستن که همچین اشتباهی رو میکنن، اما اونایی که خیلی به عشق ها و دارایی هاشون ارزش نمیدن، اونایی که به بی هدف بودن این چیزا واقفند، همونایی هستن که نمیتونن این کار رو بکنن. میدونی طنز ماجرا کجاست؟ خب همین الان یکیش رو شنیدی، اگه به جاودانگی باور داشته باشی میتونی خودت رو خلاص کنی، ولی اگه با خودت بگی زندگی یه چشمک کوتاهه بین دو خلا بیکران که انسان ناعادلانه بهش محکوم شده جراتش رو پیدا نمی کنی ...

  

فکر کردم ستارگان نقطه هستند،بعد فکر کردم هر انسان هم یک نقطه است. البته بعد متاسفانه فکر کردم اکثر ما توانایی روشن کردن حتی یک اتاق را هم نداریم. ما کوچک تر از آنیم که نقطه باشیم.

 

با صدای بلند از مادرم به خاطر آشنا کردنم با شکوه گل تشکر کردم. خیلی کم پیش می آید کسی به آدم پیشنهادی عملی و به درد بخور بدهد. معمولا میگویند نگران نباش، یا همه چی درست میشه. که نه تنها غیر کاربردی بلکه به شکل وحشتناکی زجرآور هستند. جوری که باید صبر کنی تا کسی که به تو این حرف را زده بیماری لاعلاجی بگیرد تا بتوانی با لذت تمام جمله خودش را به خودش تحویل بدهی...

 

 خیانت کلاه های رنگارنگی سرش میگذارد، لازم نیست مثل پروتوس از آن نمایش درست کنی، لازم نیست چیزی مرئی باقی بگذاری که از انتهای ستون فقرات بهترین دوستت زده باشه بیرون، بعدش هم میتوانی ساعت ها همانجا بایستی و گوش تیز کنی، ولی صدای غارغار کلاغ هم نخواهی شنید. نه، خائنانه ترین خیانت ها آنهایی هستند که وقتی یک جلیقه نجات در کمدت آویزان است به خودت دروغ میگویی که احتمالا اندازه کسی که دارد غرق میشود نیست. اینجوری است که نزول میکنیم و همینطور به قعر میرویم. تقصیر همه مشکلات دنیا را می اندازیم گردن استعمار و کاپیتالیسم و شرکتهای چند ملیتی و سفیدپوست احمق و آمریکا. ولی لازم نیست برای تقصیر اسم خاص درست کرد،نفع شخصی، ریشه سقوط ما همین است و در اتاق هیات مدیره و اتاق جنگ هم شروع نمیشود،در خانه آغاز میشود.