جز از کل-قسمت ششم

حالا دوست داشتنی هایی از جاسبر:

 

یه چیز و به من بگو مارتی، این همه فکر کردن به مرگ تو رو کجا برده؟

 به گور پدرم بخندم اگه بدونم...

جاسبر میگه تو فیلسوفی هستی که انقدر فکر کرده که به گوشه رونده شده...

 این و میگه؟

راجع به اون گوشه بهم بگو. چه جوریه؟ چطور رفتی اونجا؟ فکر میکنی چی میتونه بیاردت بیرون؟

خلاصه میگم، چون آدم ها انقدر فانی بودن خودشون و انکار میکنن که تبدیل میشن به ماشین های معنا. نمی تونم به هیچ چیز فراطبیعی باور داشته باشم، چون فکر میکنم خودم اونها رو به خاطر میل مذبوحانه ام به خاص بودن و بقا جعل کردم.

شاید به خاطر اینه که تو هیچوقت تجارت عرفانی نداشتی؟

گفتم داشته، یه بار تمام عرفانات جهان رو همزمان دیده، ولی هیچوقت دنبالش رو نگرفته.

پدرم گفت: پس ماهیت گوشه رو فهمیدی؟ وقتی آدمها مدام برای انکار مرگ معنا خلق میکنن چطور میتونم بفهمم خودم اون تجربه رو جعل نکردم؟ نمیتونم مطمئن باشم پس پیش فرضم اینه که خودم اون تجربه رو جعل کردم.

پس تو هیچوقت روحت رو جدی نگرفتی؟

راجع به روح با من حرف نزن، من بهش اعتقاد ندارم، جاسبر هم نداره.

راستش نمیتونستم تصمیم قاطعی راجع بهش بگیرم. بابا راست میگفت، روح جاودان تو کتم نمیرفت. به نظرم در مورد تاریخ انقضایش اغراق شده بود، در عوض به روح فانی اعتقاد داشتم، روحی که از زمان تولد همراه جسم بی وقفه فرسوده میشه و همراه جسم میمیره. هرچقدر این نظریه ام ضعف داشته باشد به نظرم خیلی عالی می آید و کاری هم ندارم بقیه چه میگویند.

ببین مارتی ولش کن، ذهنی رو که میخواد معماهای جهان رو حل کنه رهاش کن، تموم شد تو باختی.

بابا با بی حالی گفت: نه تو ببین تری، اگه من غلط زندگی کردم، اگه گند زدم و بازم میزنم، فکر میکنم حفظ وضعیت فعلی وجود پر ضعفم خیلی خیلی کمتر تراژدیکه تا اینکه بخوام خودم رو دقیقه آخر تغییر بدم. نمیخوام مرد در حال مرگی باشم که 5 ثانیه قبل از مرگ زندگی رو یاد میگیره. من از مسخره بودن خودم راضی ام و نمیخوام زندگیم تبدیل به یه تراژدی بشه.... خیلی ممنون.

  

احتمالا تا حالا فهمیدی که اگه افکار شجاعانه داشته باشی بدون نگاه کردن میری وسط خیابون و اگه افکار سادیستی و پست داشته باشی، هربار که کسی بخواد بشینه صندلی رو از زیرش میکشی بیرون. تو چیزی هستی که فکر میکنی. پس اگه نمیخوای شبیه پدرت بشی نباید با فکر کردن خودت رو به یه گوشه ببری، باید با تفکر خودت و ببری به یه فضای باز. تنها راهش هم اینه که از اینکه ندونی چی درسته چی غلط لذت ببری، تن به بازی زندگی بده و سعی نکن از قانون هاش سر دربیاری، زندگی رو قضاوت نکن، فکر انتقام نباش. یادت باشه آدمهای روزه دار زنده میمونن ولی آدمهای گرسنه میمیرن. موقعی که خیالاتت فرو میریزه بخند، و از همه مهم تر همیشه قدر لحظه لحظه اقامتت رو تو این جهنم بدون....